pokaż mi swoje piękno - Ja i Mauritius

 

Bambous 10.12.2018 - Zielona Góra 10.07.2019

 

Tak. Wydeptując ścieżki, drogi, pobocza, bezdroża kolekcjonuję doświadczenia, zostawiam ślady: uczucia, przekonania, pragnienia. Wspaniałość stwórcy - zmysłowego człowieka. Miliony poruszeń, kiedy ciało drży oddechem. Świadomość syta kreacją.

 

 

Ja i Mauritius.

Podejmuję decyzję, książka i wystawa. W tej podróży na maleńką wyspę Oceanu Indyjskiego odkrywam siebie i On- Mauritius staje się przyczyną i celem oraz towarzyszem wypełniając pięknem detali przepływ momentów.

Wystawę fotografii przygotowuję począwszy od zamysłu w maju, poprzez uszczegółowienie agendy przedwczoraj w szefem Góry Mediów, gdzie przestrzeń wystawową rezerwuję przez cały wrzesień na tropikalną egzotykę w moich oczach. Zaproszenie i plakat w przyszłym tygodniu, wydruk fotografii w ostatnim tygodniu sierpnia. Wybrane prace zostają zawieszone 2 września, zaś wernisaż w tydzień potem, w poniedziałek 9.09.2019. Tego dnia opowiadam wszelkie aspekty mojej podróży tym samym domykając pierwszy sezon na przygodę pt. “pokaż mi swoje piękno”.

 

 

 

Teraz

W środę wieczorem w porze zachodzącego słońca wypijam ostatni w pięciu łyków napoju, stanowiący kwintesencję kwiatu imieniem wrotycz - taki ładny żółty wpadł mi w oko na łące pod lasem po drodze i zasugerował eksperyment oczyszczający ciało. Ufff... i słyszę w sobie pochwałę dla Honey Jacka D., którego charakterna słodycz zgrabnie równoważy ziołową gorycz . Włączam lampkę żółtego ciepłego światła, które otula szarość chłodnego zdominowanego deszczem dnia. To zaskakujące zjawisko lipcowego lata bliższego wiosennym temperaturom, jeno nagrzana czerwcowymi upałami ziemia łagodzi podmuchy północnego wiatru

 

 (...)

Zielona Góra 11.07.2019, deszczowy piątek

 

Ogarniam się, i choć poruszam się w alogicznym ciągu zapadania się w nicość i przypominania sobie o sobie, że istnieję i co jest d/z (do zrobienia). Każde uzmysłowienie sobie czegoś weryfikuje ‘tak lub nie - chcę lub nie chcę - moje lub nie moje’. Co chwilę zmieniam zdanie lub nie mam zdania co doprowadza mnie do stanu permanentnego zawieszenia. Płynę z tym, co i jak jest, czując przepływ w porządku i równolegle osobliwy dyskomfort, który od czasu do czasu doprowadza mnie do granicy ‘miotania się w sobie ze sobą’, gdzie już tylko odpuszczam. Bo mogę... bo wywaliłam się poza ramki ambicji, planu, bo mam w sobie przyzwolenie na ignorancję i bezmyślność, bo z życzliwości dla swej kruchej miękkiej czułej i wrażliwej sensualnej człowiekowatości ufam sobie absolutnie i to zaufanie stanowi fundament, na którym stoję mocno swoimi łapkami. Jakość okoliczności manifestuje, że można pozostawać coraz więcej poza tym, co znane, oswojone, oczywiste.

 

 

Na porządku ostatnich pięciu dni dwa białe kotki. One kotwiczą pewien ludzki aspekt, który niteczek zakotwiczenia potrzebuje; dwa sierściuszki określają granice poruszeń i grzeją skrawki mojego ciała; w zależności od sytuacji układają się obok głowy, na stopach podgryzając palce dla zabawy, na krześle po obu stronach wtulone w pośladki: Yin/Yang... Oto doświadczenie przesuwające moją aktywność od wielorakich dystrakcji ‘na mieście’ do jednego miejsca tutaj, gdzie właśnie jestem i oboje kotowate czujne, by każdy moment wykorzystać dla zaspokojenia naturalnego łakomstwa. Masło? Jajko? Orzeszki? - bez wahania znajdą drogę by się doń zbliżyć spróbować przechwycić, jednym słowem: upolować. Fajne to nasze spotkanie, magiczne, tajemnicze, a znaczenia wielowymiarowe, tak czy siak, dla przyjemności.

 

 

 

Ciasteczka kokosowe: pomysł i pachnąca realizacja. Kąpiel. Angielski. Francuski. Rozmowa telefoniczna i whatsAppowa, gdzie żartobliwie i z dystansem do niezrozumiałości zjawisk, dla których odpowiedzią jest przenikliwe wejrzenie w naturę tego, co widać tak, że jawi się czymś innym niż powszechne mniemanie, kiedy znika potrzeba inwazyjnej naprawy sytuacji i pojawia się ulga zrozumienia: tak też może być, nawet jeśli cholernie nie tyle irytuje co boli, a nawet rani. Perspektywa ta obnaża źródło i cel doświadczenia: ja ja ja... gdzie tylko ja wyłącznie ja twórca w ramach swej życzliwej odpowiedzialności składam diabelski uśmiech w podarunku, całus w ‘berek ze sobą samym’. Błyskotliwy prostotą istnienia człek, niepoprawny mistrz obnażania nie-powagi. 

 

Wieloletni znajomy nie owijając słów w sreberka, w serduszka i w bibułkę wyraża swój niepokój a nawet rozczarowanie moim wyborem ‘obserwatora rzeczywistości ‘ jednym słowem: ignorancja. Zmysł pamięci sugeruje, że takie określenie mogłoby wywołać do tablicy wartościowanie, dzielenie i mnożenie na dobre i złe, wzbudzić tzw.‘wyrzut sumienia’, ba, nawet widzę, jak neurony zasuwają gibko ścieżkami funkcjonalnego kulturowo algorytmu aktywując ideę właściwie zaangażowanej postawy społecznej iiii zatrzymuję zgiełk umysłu: tak też może być, lecz to nie moje.

Tak. Mocą własnej decyzji rozpadł mi się ‘stary świat’, odpadły ściany, okna, drzwi, zniknęły fundamenty. Oddycham, a więc istnieję. Praktykuję jogę, filiżankę kawy i najpierw jem deser. Mam przy sobie zazwyczaj termos z gorącą wodą, ZenBook, aparat tele-fotograficzny, paszport oraz kilka plastikowych kart w tym dwie bankowe. Mam w sobie niedookreśloną wizję istnienia człowieka i absolutne sobie zaufanie - jedyny fundament tego świata, który otwiera się we mnie przede mną za mną nade mną i poprzez każdy mój ruch. 

 

Dori_Round_Around

Na pierwszy rzut oka rzeczywistość dookoła grawituje w te same ludzkie opowieści marzenia sny dramaty (powszechna świadomość robi swoją robotę), jednak samo-świadomość jak kret wciąga człowieka w głąb każdego doświadczenia i za niski murek obserwatora samego siebie, co zmienia perspektywę, otwiera możliwości, mnoży interpretacje i już na zawsze nie jest ani ‘normalnie’ ani ‘poprawnie’, ba, już na zawsze wszystko jest w absolutnym porządku. Do zaufania dołącza przyzwolenie, co tworzy wrażenie poddańczej/bezwolnej zgody na nieuniknione, a co w rzeczy samej jest otwartością na wielowymiarowego samego siebie, sposobem siebie prowadzenia, obejmowania, zaopiekowania sobą, a komunikatorem pomiędzy wymiarami siebie są uczucia. Tak, to ‘gruba rzecz’ - ogromne wyzwanie, tym większe, że dochodzi wiedzenie siebie jako jedynego Twórcy swego świata. Oto bóg który zapragnął doświadczenia samotności i wielu innych fajnych ludzkich pomysłów. Jeno poprzez człowieka i jako człowiek. Tak, to grubaśna sprawa i należy wyłącznie do mnie. Niech się układa po swojemu. Tymczasem pora na sen.
Dobranoc.

 

 

 

post scriptum
uwielbiam fakt, że istnieję i że czuję nadal radość tuptania aleją Flamboyant - aleją czerwonych drzew w Bambous po zachodniej stronie wyspy Mauritius.
uwielbiam fakt, że ON istnieje