układanka

.

Zadzwoniła Kaja. Pytam: kochanie, co tam, że dzwonisz? Ot tak, po prostu - dzwonię. Pogadałyśmy, o wszystkim, na luziku. Nieczęsto tak się nam wydarza. Choć częściej z Misieńką niż z Oskarem. Heh... miód do herbaty i jeszcze więcej.
Ostatnio bowiem łazi za mną taki jeden chłystek i naciska guziczki z poczuciem winy. Stary znajomy, który dla wielu ludzi tego świata jest narzędziem do motywowania innych (Niedojrzała Malina dla pomysłodawcy!). Tak jakoś z nim wyrosłam i wlecze się za mną, jak ogon. I czasem chce być ważny, zauważony. Jest kilka tematów, gdzie ciągle ma coś do powiedzenia, działa zwykle z zaskoczenia, a ja wówczas tracę moc, wewnętrzną równowagę.
Tak bywa, kiedy spoglądam na moją córkę, wewnętrznie zbuntowaną, nieco zblokowaną. Czy tak mają nastolatki? Czy to przejściowe? Czy coś przegapiłam? Czy mogę coś zrobić? Czy zostawić dziewczynkę z jej życiem, bo taka jej droga, gdzie ma swoje zadania do przerobienia po swojemu? Czego pragnęłam, kiedy byłam w jej wieku? Co mnie irytowało? Co mnie blokowało?
Czuję, jak mnie potrzebuje, tak, żebym po prostu była, niejako na horyzoncie. Nieinwazyjny bufor bezpieczeństwa? Drobne sygnały, pojedyncze słowa, potrafię je dostrzec. Dba o to, by nikt nie zbliżył się za blisko do granic jej świata. A ile to jest za blisko? Albo za daleko? Tajemnica Noblisty. Tajemnica duszy, wrażliwości, świadomej otwartości.
Być mamą nastolatków to niełatwa, a zarazem ekscytująca przygoda, pełna niespodziewajek. Wyprawa w nieznane trwająca wiele lat. Jednocześnie towarzyszy mi uczucie wyjątkowości, albowiem nie otrzymałam w swoim życiu większego, i w takim stopniu bezinteresownego, daru miłości i zaufania, jaki otrzymuję od dzieci.
W tej chwili są daleko, na swój dorosły sposób, w towarzystwie taty, braciszka. Życie obdarza je doświadczeniami ponad przeciętną miarę i dużą rodziną. Poukładały się nowe elementy w zdumiewającą harmonijną całość. Cicho i spokojnie. Jest dobrze. Można powoli dokładać kolejne puzzle. Zabawa trwa dalej.
Dookoła świata.
Dobranoc.

Foto: Google