*

.

W ogrodzie kolejna porcja kwitnienia... zaś w świecie wirtualnym temat zazdrości, o której napoczyna Marcin, a ja dokładam swoje kilka słów:


Zazdrość jest ludzkim uczuciem, nie jest jednolita, jednobarwna, bo wzbudza wiele emocji, a wszystkie wynikają z lęku, że stracimy coś, co do nas należy;
zazdrość może oślepiać tak samo jak inne nacechowane lękiem emocje, kiedy oddajemy im pierwszeństwo w zarządzaniu naszym życiem;
zazdrość w moim poczuciu mówi mi jak bardzo mi zależy na tym, o co jestem zazdrosna, jaki ładunek emocjonalny tam umieściłam, i w jakim stopniu uzależniłam się od kogoś, albo od czegoś;
zazdrość może być dobrym uczuciem, jeżeli przyjmujemy, ją jako element swojego życia i mamy do niej dystans, może być uczuciem destrukcyjnym jeśli nie zobaczymy jasno i wyraźnie, co ją napędza, jaką ma moc i co ona z nami robi;

skutki zazdrości są wprost proporcjonalne do poczucia własnej wartości,
jeśli wysoką samoocenę uzależniamy od innych to będziemy zawsze przerażeni możliwością ich utraty, bo to jest tak jakbyśmy mieli stracić siebie, wówczas walczymy i na siłę chcemy zatrzyma coś, co chce odejść; wysoka samoocena wynikająca z wewnętrznej spójności zawsze będzie górą w konfrontacji z naturalną ludzką zazdrością; i nie będziemy ani trochę bać sie że coś stracimy, bo owo coś mamy zawsze w sobie, a tym samym mamy w sobie zgodę na zmiany, na przemijanie, na odchodzenie;
drugi człowiek może wzmacniać swoja obecnością nasze samopoczucie, ale nie jest podstawowym wyznacznikiem naszego istnienia;

ja lubię swoją zazdrość, mimo, że czasem wymyka mi się, kiedy myślę o niej, że jest zła, ale kiedy przyjmuję jej obecność, jako część mojej ludzkiej natury i sytuacji, w jakiej się pojawia, to czuję i widzę, jakie nosze w sobie lęki i jak potrzebuję czasem w chwilach trudniejszych wzmocnić swoją pewność trzymając z ufnością dłoń w dłoni;
wszak jestem człowiekiem, kobietą...
zazdrość pokazuje mi jak silnym i jak słabym człowiekiem jestem :)))

W związku z mężczyzną przypomina mi, jak ważne jest dbać o drugą osobę, kochać i ufać, subtelnie wskazuje kiedy o nią zabiegać, a kiedy odpuścić, szanując jej wolność wyboru, i przestrzeń wewnętrznej wolności.