słońce, księżyc, światło, uśmiech

...

Niedzielny poranek. Po przebudzeniu zapatrzyłam się na oświetlone konary drzew. Pomiędzy nimi latały małe rozśpiewane ptaki, a wiewiórki śmigały z konara na konar pobudzone promieniami słońca do wiosennego szaleństwa. Na termometrze 10 stopni, czyli to, co lubię: ciepło, coraz cieplej.

Od ostatniego wpisu minął tydzień. Tyle czasu wystarczyło, żeby stopniał śnieg i zapukała wiosna do drzwi. Pukając zapowiedziała swój czas. Dowodem są pąki tulipanów botanicznych, krokusów i przebiśniegów oraz coraz dłuższe dni. Tylko ciągle światła nie tak dużo, jakby tego ciało chciało, bo słońce chętniej włóczy się po odwrotnej stronie chmur i po drugiej stronie świata. Z tego powodu dzisiejsze promienie chłonęłam od samiutkiego rana do zachodu - pierwszy słoneczny dzień od wielu dni.



Wczoraj i dziś wypatrzyłam dojrzewający księżyc. Słoneczne zwierciadło fascynuje mnie za każdym razem tak samo, to chyba z powodu skłonności do czarowania swojego życia. Za 3 dni Pełnia. Swoiste spełnienie w dopełnieniu, zamknięcie i otwarcie. Kocham symbole przemiany, bo dają mi wyraziste poczucie uczestnictwa w czymś, co jest większe ode mnie, z czym harmonizuje mój oddech, moje życie.

Codzienność...
Uporządkowanie drewutni dla dębiny, pomieszczenia dla sauny, zapachy chleba, brioszek z wiśniami, smaku królika w warzywach, taco z sosem czosnkowym, próbne matury Kai, rozmowy z Alicją, z Agnieszką, z Małgosią, z Piotrem o zmianach i o wyzwaniach upływającego czasu, o lekcjach angielskiego, nowościach w pracy, lękach i radościach. Niewiele z minionych chwil pamiętam. Chłonę je, jak światło, zanurzam się i czerpię zeń calutką moc, wyczerpuję do końca, i do napisania pozostaje uśmiech.